شهید مطهری در زمره ی معدود اندیشمندان حوزوی است که در خصوص زیبایی و هنر مباحثی را مطرح کرده است. اصولاً در طول تاریخ پس از اسلام علمای مسلمان و شیعه بنا به دلایلی به ندرت متعرض مسائل زیباشناختی و هنر شده اند. به همین دلیل حجم میراث فلسفی علمای اسلامی در این خصوص بسیار اندک است.
شاید یکی از دلایلی که هنر ایرانی و اسلامی معاصر، ناتوان از بنا کردن مکتب است این است که اصولاً مقوله ی تأسیس مکتب هنری و تبیین آن به مثابه یک رویکرد فلسفی کمتر مورد توجه و دغدغه بوده است. برعکس، علمای مسیحی با هنر و هنرمندان رابطه ی بسیار متسحکمی برقرار کردند و هنر را وسیله ای جهت تبلیغ مسیحیت قرار دادند.
شاید یکی از دلایلی که علمای اسلامی در ایران خصوصاً علمای شیعه توجه ویژه ای به مسائل فلسفی هنر مبذول نداشته اند و کمتر پذیرای هنرمندان شده اند این بوده است که هنر در ایران همواره در دربار سلاطین و شاهان استقرار داشته و مردم عادی و روحانیت شیعی کمتر به طور مستقیم با هنر و هنرمندان بزرگ معماری، نقاشی، کتاب آرایی و شعر هم جوار بوده اند.
